Galileo ve Rönesans Sanatı

12.09.2018
Galileo ve Rönesans Sanatı

Galileo Pisa’da ilk çalışmasını yaparken Rönesans sanatçıları insanoğlunun bilgisine büyük ölçüde katkı sağlamıştı. İtalyan Rönesansı’nın hümanist sanatçıları, anatomi çalışmasını geliştirmek için kendi tahlillerini yaptılar ve bedensel boşluğun kesin, gerçekçi tanımlamasını mümkün kılmak için matematiksel perspektifi keşfettiler. Edebi hümanistler her tür klasik eseri, özellikle Plato’nun çalışmalarını hayata döndürmeyi başardılar. Christopher Columbus, Ptolemy’nin coğrafyasının sonlu Avrupa dünyasına doğrudan sınırları zorladı. Kısacası, insan bilgisinin sınırları hızlı oranda genişledi.

Dolayısıyla Galileo zamanının İtalyan sanatçılarının, bilimin kendisinin yarattığı yeni keşiflere hoş bir şekilde, hatta coşkuyla karşılık vermeleri sürpriz değil. Galileo’nun teleskopunun en son keşiflerini bir araya getiren, sadece iki yıl sonra 1612’de resmedilmiş olan Assumption of the Virgin’in kendi versiyonu Galileo’nun Siderius Nuncius’unu (1610) basan Ludovico Cigoli, Galileo’nun arkadaşıydı. Cigoli’nin resminde, tıpkı Galileo’nun sadece birkaç yıl önce kendi kalemi ve mürekkebiyle çizdiği gibi, teleskopla görünüyormuş gibi resmedilen Meryem’in ayaklarındaki ayın yaklaşımına dikkat edin.
Matematik Doğanın Dilidir
Kapanışta, Rönesans sanatsal gerçekçiliğinin çeşitli dallarını, özellikle Galileo’nun hızlandırma üzerindeki deneyleri ve atış hareketi analiziyle Brunelleschi’nin perspektif keşfini nasıl bir araya getirebiliriz?
Rönesans sanatçılarının asıl itibariyle matematiğin sağladığı, kısmen matematik ve yeni perspektif sayesinde yeni bir dünya aramaları açıktır. Galileo sadece bu perspektifi değil, aynı zamanda etkilenmiş olduğu filozoflardan da (Özellikle yeni Platonculardan) felsefik bir fikir miras almıştır, yani algıladığımız dünyanın altında yatan gerçeklik temelde matematikseldir.

Bu tam olarak Riccioli’nin fiziksel dünyanın fıtri, ana matematiksel karakteri konusunda hata yapmamak için dünyayı matematiksel ilkelere, sayılara, ağırlıklara ve parmaklarının üzerinde açıkça yazan ölçülere göre yaratan Tanrı’nın elinin çarpıcı betimlemesinde yapılan noktaydı.
Rönesans sanatçıları ve mimarları rakip doğa ve gözü oyuna getiren çalışmalar üretmek için orantı ve perspektifin matematiksel terimlerini fiziksel alana çevirmeyi çoktan başarmışlardı.

Galileo, matematiksel analizlere indirgenebildiğini göstermek için fiziksel alanın ve yapının altında yatan yapıyı ortaya çıkarmak için eşit beceriyle matematiği kullandı. Matematik dünyasının ve yeni Platonculuğun ideal ve tekdüze değişimiyle, deneysel olarak gözlemlenebilen fiziksel alan ve gerçek hareketi birbirine bağlayan Galileo, aynı zamanda Avrupa’daki bilimsel devrimin ilk dönemlerini birleştirmeye ve Descartes, Newton ve Leibniz’in sonraki birleştirici başarıları ile Copernicus ve Kepler gibi figürlere hizmet ediyor.
Böylece çok doğrudan bir şekilde, sadece Rönesans perspektifinin sanatını kolaylaştırmayan, aynı zamanda Galileo’nun doğanın yeni bilimi için anahtar olan da matematikti. Her iki nedenle, fiziksel gerçekliğin özü, temel matematik ilkelerine indirgenebilen terimlerle anlaşıldı.

Çeviren: Tuğba Özcan

kaynak: https://smarthistory.org/galileo-and-renaissance-art/

YAZAR BİLGİSİ
YORUMLAR

Henüz yorum yapılmamış. İlk yorumu yukarıdaki form aracılığıyla siz yapabilirsiniz.